Przyczyny i objawy niedowidzenia

Do poważniejszych chorób wzroku możemy zaliczyć niedowidzenie. Przypadłość jak sama nazwa wskazuje, polega na tym, że ostrość widzenia się zmniejsza. Co ważne, w przypadku niedowidzenia nie możemy wyróżnić organicznej przyczyny takiego zjawiska, czyli choroby oka czy oczodołu albo środkowego układu nerwowego. W dzisiejszym wpisie omówimy, jakie są przyczyny niedowidzenia, czym się objawia oraz kiedy najlepiej udać się do poradni okulistycznej.

Jakie są przyczyny niedowidzenia? 

O niedowidzeniu mówimy w przypadku, w którym oko niedowidzące widzi gorzej od zdrowego co najmniej o dwa rzędy na tablicach do badania ostrości wzroku, które są wykorzystywane na przykład podczas okresowych badań wzroku dla dzieci lub dorosłych. Należy podkreślić, że niedowidzenie postępuje u dzieci do około 6-8 roku życia, natomiast jego pierwsze nasilenie jest zauważalne w momencie, w którym pojawi się przeszkoda dla obuocznego widzenia, czyli zakrycie jednego oka.

Możemy wyróżnić kilka przyczyn tej choroby. Jest to przede wszystkim jednostronny zez i różnowzroczność lub ograniczenie używania oka, które może być spowodowane opadaniem górnej powieki, zaćmą czy zmniejszeniem przejrzystości rogówki. Oprócz tego niedowidzenie może być spowodowane dużą wadą refrakcji, czyli niezbornością, krótkowzrocznością lub nadwzrocznością.

Czym się objawia niedowidzenie i w jaki sposób jest diagnozowane? 

Bardzo ważne jest, aby po zauważeniu jakichkolwiek objawów wskazujących na niedowidzenie jak najszybciej udać się do lekarza okulisty. W zależności od zaawansowania choroby możemy wyróżnić trzy stopnie niedowidzenia, czyli upośledzenia ostrości wzroku:

• małego stopnia (ostrość wzroku wynosi od 0,3 do 0,8),
• średniego stopnia (ostrość wzroku wynosi od 0,1 do 0,3),
• dużego stopnia (ostrość wzroku wynosi 0,1 albo jest gorsza).

Podczas wizyty w gabinecie okulistycznym lekarz wykonuje pełne badanie, które pozwala na wykrycie niedowidzenia i określenie jego przyczyny. Warto udać się do specjalisty jak najszybciej, ponieważ całkowite wyleczenie choroby jest możliwe tylko u dzieci do około 12. roku życia. O doborze metod leczenia decyduje przede wszystkim wiek pacjenta oraz stopień zaawansowania choroby.